Danas se obeležava Sveti Sava, prvi srpski arhiepiskop, onaj koji je ustoličio srpsku crkvu onakvu kakvu je mi danas poznajemo.
Sveti Sava, jedna od najznačajnijih ličnosti srpske istorije, rođen je kao Rastko Nemanjić, najmlađi sin srpskog župana, Stefana Nemanje. O njegovom životu najbolje svedoče žitija Domentijana i Teodosija, a ona kažu da je ovaj svetitelj još u najmlađem dobu svog života pokazivao svoju bogougodnu prirodu. Priča kaže da je mladi Rastko sa svetogorskim monasima odbegao i zamonašio se pre nego su ga pronašli. Stefan Nemanja, veliki državnik i vladar, za svog najmlađeg sina imao je drugačije planove, međutim, poslednje doba svog života proveo je upravo na putu svog najmlađeg sina, zamonašen kao Simeon. Zajedno sa svojim sinom podigao je jednu od najvećih pravoslavnih svetinja, manastir Hilandar.
U ondašnjoj srednjovekovnoj državi crkva i država blisko su postojale jedna uz drugu, a veliki značaj za ondašnju državu, ali i za Srpsku pravoslavnu crkvu do današnjih dana, je upravo autokefalnost koju je Sveti Sava dobio 1219. godine na saboru u Nikeji.
Svetog Savu smrt je zadesila 1236. u tadašnjoj Bugarskoj, u Velikom Trnovu. Njegove mošti u Srbiju, u Mileševu, preneo je njegov nećak, kralj Vladislav, a one su spaljene usled turske invazije 1594. na Vračaru.
Sveti Sava arhetipska je slika srpske kulture i tradicije, pa ga je tako narod uzeo kao jednog od glavnih aktera brojnih narodnih priča, bajki, basni, izreka, a najviše, predanja. Iz ove blizine sa narodom proistekli su i brojni običaji koji su vezani baš za ovaj dan, pa je tako uvreženo verovanje, koje je opevano i u čuvenoj narodnoj pesmi (Početak bune protiv dahija), da ako na Svetog Savu grmi, uslediće važni događaji za državu. Osim toga, u Vojvodini je uvrežen običaj da se na ovaj dan mese perece, jer je, kako predanje kaže, Sveti Sava naučio Srbe kako da melju žito. Na današnji dan se stoka ne tera u šumu, jer se smatra da na ovaj dan stoku posebno vrebaju vukovi koji su, simbolično, po narodnom predanju, povezani sa likom Svetog Save. Na Svetog Savu se, u cilju zaštite od vukova, ne bi trebalo raditi sa oštrim predmetima, a trebalo bi se kloniti crvene boje, kako bi se kroz simbolične rituale i vucima ostavile zatvorene čeljusti.
Brojni su oni koji proslavljaju Savindan kao krsnu slavu, ipak, proslavljanje ovog sveca najviše vezujemo upravo za škole, pa tako gotovo da ne postoji škola u Srbiji koja ne praznuje Svetog Savu simboličnim angažovanjima.